مدرسه علمیه الزهراء گیلان غرب

قرب حسي‏

مفهوم قرب مثل بسياري از مفاهيمي كه در محاوراتمان به كار مي‏بريم، ابتدا براي مصاديق جسماني وضع شده است. زيرا ادراك‏هاي ما به وسيله قواي طبيعي انجام مي‏گيرد و مفاهيمي كه به كار مي‏بريم منشأ و خاستگاه اوليه ‏اش مفاهيم طبيعي است. بعد كم كم اين قدرت را پيدا مي‏كنيم كه اين معاني را تجريد كنيم تا معناي لطيف‏تر و پاك‏تري به دست آوريم كه قابل اطلاق بر غير ماديات و غير طبيعيات هم باشد و بلاخره قابل اطلاق بر خداي متعال باشد. خود اينكه انسان بتواند چنين كاري را انجام بدهد يك قدرت الهي است تا بتواند اين نوع مفاهيم را از درك‏هاي حسي و طبيعي تجريد كند. مفهوم قرب از شايع‏ترين مفاهيمي است كه در اسلام و اديان وجود دارد. حتي ادياني كه منشأ الهي نداشته‏اند اين مفاهيم را به كار مي‏بردند. مشركان درباره‏ي پرستش بت‏ها مي‏گفتند: «ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِيُقَرِّبُونا إِلَي اللَّهِ زُلْفي‏»؛(. زمر / 3.) ما بتها را پرستش مي‏كنيم تا آنها ما را به خدا نزديك‏؛ كنند. حالا اين قرب يعني چه؟ معناي نزديك خدا شدن، چيست؟ بدون شك اين مفهوم هم مثل همه‏ي مفاهيم ديگر، در ابتدا از حسيات ناشي مي‏شود. دو چيز را كه از حيث فاصله با هم مقايسه مي‏كنيم، وقتي فاصله ‏شان كم است، مي‏گوييم به هم نزديك هستند و وقتي فاصله‏ شان زياد است مي‏گوييم، از هم دورند. اين مفهوم را در مورد زمان هم به كار مي‏بريم.

گزيده‏ اي از سخنان حضرت آية اللّه علامه مصباح يزدي(دامت بركاته) در دفتر مقام معظم رهبري  در تاريخ 09/08/86

منبع:

http://mesbahyazdi.ir