مدرسه علمیه الزهراء گیلان غرب

از امام جعفر صادق حكايت كرده اند: روزى عبّاد بصرى در بين راه مكّه ، حضرت سجّاد را ملاقات كرد و گفت : اى علىّ بن الحسين ! تو جهاد را رها كرده اى، چون كه سخت و طاقت فرسا بود.
و جهت انجام مراسم حجّ حركت كرده اى چون كه ساده و آسان است ؟!
و حال آن كه خداوند در قرآن گويد: به درستى كه خداوند از مؤ منين جان و اموالشان را در قبال بهشت خريدارى نموده است تا در راه خدا مقاتله و مبارزه نمايند و بِكُشند و يا كشته شوند … و در آن جهاد، سعادت عظيم خواهد بود.
امام سجّاد - با كمال متانت و آرامش - فرمود: آيه قرآن را به طور كامل تا پايان آن ادامه بده و بخوان .
عبّاد بصرى خواند: توبه كنندگان عابد و شكرگزارانى كه دائم در ركوع و سجود هستند و امر به معروف و نهى از منكر مى كنند و نگهبان و نگه دارنده احكام و حدود الهى مى باشند
امام سجّاد فرمود: هر زمان چنين افرادى را با اين اوصاف و حالات يافتيم ، قيام و جهاد با آن ها در راه خدا براى نابودى دشمن ، همانا از حجّ و اعمال آن افضل خواهد بود.

اعيان الشّيعة : ج 1، ص 634.فروع كافى : ج 5، ص 22، ح 1. با تلخيص

امام حسين متوجه گفتارشان شده، فرمود:اى بزرگ زادگان قدرى آرام بگيريد! صبر و شكيبايى پيشه كنيد! چون مرگ پلى است كه شما را از گرفتاريها و سختيها عبور داده و به بهشت هاى پهناور و نعمتهاى جاودانى مى رساند.
و اما براى دشمنانتان پلى است كه از قصر به زندان مى رساند. و كداميك از شما نخواهد از يك زندان به قصر مجلل منتقل گردد.
پدرم از پيامبر برايم نقل كرد، كه مى فرمود: دنيا براى مؤ منان همانند زندان و براى كافران همانند بهشت است .
و مرگ پلى است كه مؤ منان را به بهشتشان ، و كافران را به جهنمشان مى رساند. آرى، نه دروغ شنيده ايم و نه دروغ مى گويم .

بحار: ج 6، ص 154 و ج 44، ص 297.

منبع:

http://www.askdin.com/

فرشته بال شکسته و افتاده به جزيره‏ اي، که هنگام تولد امام حسين‏ «ع‏» همراه جبرئيل ‏نزد پيامبر«ص‏» آمد و خود را بر گهواره حسين (ع) ماليد و دوباره خداوند به او بال داد و به ‏آسمان رفت.[1] . او که شفا يافته حسين‏ «ع‏» بود، عهد کرد که سلام زائران را به حسين‏ «ع‏»
برساند: «… و له علي مکافاة لا يزوره زائر الا ابلغته سلامه و لا يصلي عليه مصل الا ابلغته ‏صلاته…»[2] بر عهده من است که شفا دهي او را جبران کنم.هيچ زائري نيست که او را زيارت کند، مگر آنکه سلامش را به آن حضرت مي‏رسانم و هيچ کس بر او درود نمي ‏فرستد، مگر آنکه درودش را به او ابلاغ کنم.به گفته ابن عباس، اين فرشته در بهشت، به نام غلام حسين بن علي شناخته مي‏شود.[3] .

فطرس اگر بال و پر گرفت، عجب نيست
نامه آزاديش به نام حسين است[4] .

پی نوشتها:
[1] بحار الانوار، ج 44، ص 34.
[2] اثبات الهداة، ج 5، ص 191.
[3] مناقب، ابن شهرآشوب، ج 4، ص 74.
[4] قاسم رسا.

سيد الشهدا «ع‏» به خاطر ناامني مکه براي حضرتش و اينکه مطلع شد نيروهاي يزيدي ‏در صدد قتل او در مکه هستند، تصميم گرفت ‏حج را به عمره مفرده تبديل کند، احرام‏ بست و طواف و سعي و تقصير انجام داد و از احرام بيرون آمد، چون نمي‏توانست‏ حج رابه پايان برد، چون مي‏ترسيد در مکه او را گرفته، به سوي يزيد ببرند، يا غافلگيرانه ترور کنند.[1] اين از نظر فقهي نيز بي اشکال است.در حديث است که امام حسين‏ «ع‏» روز ترويه ‏در حالي که در عمره بود، به سوي عراق بيرون شد: «ان الحسين بن علي‏ «ع‏» خرج يوم‏ التروية الي العراق و کان معتمرا».[2] .
کار امام حسين‏ «ع‏» هم جنبه حفظ قداست ‏حرم الهي را داشت و هم نمي‏خواست در ايام حج و در بيت الله الحرام خونش ريخته شود، و هم با بيرون شدن از مکه، در روزي که ‏همه از هر سو به مکه آمده اند و عازم عرفاتند، نوعي بيدارگري در وجدانها و ايجاد سؤال‏ در ذهنهاست و به اين صورت، خبر خروج اعتراض آميز وي بر ضد حکومت، توسط حاجياني که از همه جا آمده ‏اند و اينکه آن حضرت، در حرم امن الهي هم امنيت و مصونيت ‏ندارد، همه جا پخش مي ‏شد و اين نوعي مبارزه تبليغاتي بر ضد يزيد بود.
امام خميني‏ «ره‏» در تجليلي بلند از اين حج ناتمام مي‏ فرمايد: «زائران عزيز از بهترين و مقدس ترين سرزمينهاي عشق و شعور و جهاد، به کعبه بالاتري رهسپار شوند و همچون ‏سيد و سالار شهيدان حضرت ابي عبدالله الحسين‏ «ع‏»، از حرام حج به احرام حرب و ازطواف کعبه به طواف صاحب بيت و از توضؤ به زمزم به غسل شهادت و خون رو آورند و به امتي شکست ناپذير و بنياني مرصوص مبدل گردند که نه ابر قدرت شرق ياراي مقابله ‏آنان را داشته باشد نه غرب… که مسلما روح و پيام حج، چيز ديگري غير از اين نخواهد بود و مسلمانان، هم دستور العمل جهاد نفس را جدي بگيرند، هم برنامه مبارزه با کفر و شرک را.»[3] .

پی نوشتها:
[1] حياة الامام الحسين‏ «ع‏»، ج 3، ص 50 و 51، مثير الاحزان، ص 38.
[2] وسائل الشيعه، ج 10، ص 246.
[3] صحيفه نور، ج 20، ص 111.