مدرسه علمیه الزهراء گیلان غرب

سيد الشهدا «ع‏» به خاطر ناامني مکه براي حضرتش و اينکه مطلع شد نيروهاي يزيدي ‏در صدد قتل او در مکه هستند، تصميم گرفت ‏حج را به عمره مفرده تبديل کند، احرام‏ بست و طواف و سعي و تقصير انجام داد و از احرام بيرون آمد، چون نمي‏توانست‏ حج رابه پايان برد، چون مي‏ترسيد در مکه او را گرفته، به سوي يزيد ببرند، يا غافلگيرانه ترور کنند.[1] اين از نظر فقهي نيز بي اشکال است.در حديث است که امام حسين‏ «ع‏» روز ترويه ‏در حالي که در عمره بود، به سوي عراق بيرون شد: «ان الحسين بن علي‏ «ع‏» خرج يوم‏ التروية الي العراق و کان معتمرا».[2] .
کار امام حسين‏ «ع‏» هم جنبه حفظ قداست ‏حرم الهي را داشت و هم نمي‏خواست در ايام حج و در بيت الله الحرام خونش ريخته شود، و هم با بيرون شدن از مکه، در روزي که ‏همه از هر سو به مکه آمده اند و عازم عرفاتند، نوعي بيدارگري در وجدانها و ايجاد سؤال‏ در ذهنهاست و به اين صورت، خبر خروج اعتراض آميز وي بر ضد حکومت، توسط حاجياني که از همه جا آمده ‏اند و اينکه آن حضرت، در حرم امن الهي هم امنيت و مصونيت ‏ندارد، همه جا پخش مي ‏شد و اين نوعي مبارزه تبليغاتي بر ضد يزيد بود.
امام خميني‏ «ره‏» در تجليلي بلند از اين حج ناتمام مي‏ فرمايد: «زائران عزيز از بهترين و مقدس ترين سرزمينهاي عشق و شعور و جهاد، به کعبه بالاتري رهسپار شوند و همچون ‏سيد و سالار شهيدان حضرت ابي عبدالله الحسين‏ «ع‏»، از حرام حج به احرام حرب و ازطواف کعبه به طواف صاحب بيت و از توضؤ به زمزم به غسل شهادت و خون رو آورند و به امتي شکست ناپذير و بنياني مرصوص مبدل گردند که نه ابر قدرت شرق ياراي مقابله ‏آنان را داشته باشد نه غرب… که مسلما روح و پيام حج، چيز ديگري غير از اين نخواهد بود و مسلمانان، هم دستور العمل جهاد نفس را جدي بگيرند، هم برنامه مبارزه با کفر و شرک را.»[3] .

پی نوشتها:
[1] حياة الامام الحسين‏ «ع‏»، ج 3، ص 50 و 51، مثير الاحزان، ص 38.
[2] وسائل الشيعه، ج 10، ص 246.
[3] صحيفه نور، ج 20، ص 111.